Cusco naar La Paz (Bolivia), het verhaal
Door: Jurgen & Anke
10 Oktober 2005 | Bolivia, La Paz
Hola amigos,
Vandaag is Jurgen zich flink aan het uitleven op de mountainbike, wat mij mooi even de kans geeft om jullie op de hoogte te brengen van onze belevenissen vanaf Machu Pichu.
Machu Pichu is de meest bekende en meest bezochte Inca site van Peru en dat weten de Peruanen ook. De prijzen voor de trein, de bus en de entree hebben intussen Europese hoogten bereikt. Betaalden we voor de wat mindere bekende site Kuelap 6 Soles (wat gelijk staat aan 1,5 USDollar), voor Machu Pichu betalen we 25 USDollar entree.
Als we 's ochtends vanuit Aguas Calientes (het dorpje vanwaar iedereen vertrekt naar Machu Pichu) willen vertrekken, giet het helaas pijpestelen en we besluiten dan ook om de bus naar Machu Pichu te nemen.
Daar aangekomen zit het weer ons nog steeds niet mee: grote dikke regenwolken maken het onmogelijk om het fameuze uitzicht te bewonderen. Maar na een uur wandelen naar het hoogste punt klaart het dan toch een beetje op. We krijgen 2 minuten de gelegenheid om wat mooie plaatjes te schieten en daarna trekt het weer geleidelijk aan dicht. Dus op naar het eigenlijk 'dorp' Machu Pichu. Ondanks het slechte weer genieten we met volle teugen van alle prachtige gebouwen en tempels. Het stikt er van de meest ingenieuze Inca dingetjes. Zo is er een rots waarvan ze de bovenkant zo hebben geslepen dat je er de toppen van de bergen aan de overkant van de vallei erin ziet. Tevens hebben ze er een offerplaats gecreeerd in de vorm van een levensgrote condor.
Na 7 uur er rond gekeken te hebben, besluiten we om terug te lopen naar Aguas Calientes. Koud en verkleumd komen we daar aan, maar dat is snel verholpen. Aguas Calientes (warme wateren) heeft namelijk heerlijk warme thermale baden, waar we dan ook de rest van de avond in doorbrengen.
De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg naar Cusco om daar onze fietsen op te halen en verder te fietsen richting Puno. Van Cusco is het zo'n 450 km naar Puno. We verwachtten dan ook dat we daar zo'n 7 a 8 dagen over zouden doen, maar niets was minder waar. De weg loopt redelijk vlak op een hoogte van zo'n 4000 meter. Ze noemen dit gebied dan ook Altiplano (hoog en vlak). Wat hebben we genoten: in 4 dagen tijd zijn we de Altiplano overgevlogen, wind in de rug doet wonderen! En natuurlijk vergezeld door prachtige vergezichten.
En dan na 4 dagen fietsen komen we aan bij het hoogste meer (3800 meter) van de wereld opdoemen: Lago Titicaca. We besluiten in Puno een nachtje te blijven om zo de drijvende eilanden die in dit meer drijven te bezoeken. Een erg fascinerend fenomeen. De eilanden zijn gemaakt van het riet wat in Lago Titicaca groeit. De bewoners van deze eilanden, de Uros, leven al honderden jaren op deze manier. Ze zijn ooit voor de gruwelijkheden van de Inca's gevlucht en besloten om dan maar eilanden in Lago Titicaca te creeeren om zo rustig verder te kunnen leven.
Vanaf Puno zijn we langs het meer richting de grens van Bolivia gefietst. Daar aangekomen was het een teleurstelling dat de douanier ons maar 30 dagen wilde geven. Zelfs het feit dat wij met fietsen zijn land wilden doorkruisen en dat dit dus niet in 30 dagen zou gaan lukken, bracht hem niet op andere gedachten. Waarschijnlijk had 20 dollar hem er wel toe kunnen brengen om 90 dagen in ons paspoort te stempelen, maar we besloten om ons geluk maar in La Paz te beproeven. We hadden namelijk al van andere reizigers vernomen dat de douaniers graag een corrupt zakcentje willen bijverdienen, maar Jurgen en ik vonden dat ze dat maar bij andere reizigers moesten proberen.
Vanaf de grens was het nog 8 km fietsen naar Copacobana en we zijn daar meteen 2 nachtjes gebleven. Wat een relaxed stadje en zo heerlijk voordelig! Vanuit hier hebben we een tour gemaakt naar Isla de la Sol, een leuk eilandje (ook) in Lago Titicaca waar we een gehele dag een mooie wandeling gemaakt hebben.
De weg van Copacobana naar La Paz was wederom een zeer mooie. Na elke bocht in de weg werden we weer getracteerd op een prachtig uitzicht op het meer.
De 2e dag fietsen kwamen we steeds dichter in de buurt van La Paz en werd het met het verkeer dan ook een stuk drukker. Dat was wel even weer wennen, al die uitlaatgassen in onze neus. Het binnenrijden van La Paz was echt bijzonder, La Paz ligt in een diep dal, omgeven door verscheidene besneeuwde toppen en omdat je van bovenaf aan komt rijden, geeft dit een bijzonder mooi uitzicht over de stad. Het grappige was dat de enige weg die naar de stad toeliep helaas verboden was voor fietsers. Maar omdat de meeste mobilisten zich hier bijzonder weinig aantrekken van de verkeersregels en -borden, besloten wij dit ook maar eens te doen. Zonder problemen zijn we zo La Paz binnen gesjeesd.
En nu, zo'n 20 dagen later, zitten we nog steeds in La Paz. Wat een geweldige stad! Zeer veel te doen en te zien. We hebben bijvoorbeeld een afdaling met de mountainbike gemaakt langs de 'gevaarlijkste weg van de wereld.' Deze weg kronkelt van 4800 meter naar het dorpje Coroico wat op 900 meter ligt. De weg meet op veel plekken maar 3 meter in de breedte en de afgronden zijn bijzonder diep. Per jaar schijnen er gemiddeld 26 voertuigen de diepte in te gaan, waaronder soms overvolle bussen.
Het was echter een prachtafdaling: veel snelheid, modder en het laatste gedeelte erg stoffig (zie foto). Maar veilig aangekomen in Coroico wachtte ons een lekker koud biertje en een niet overbodige douche. De weg terug naar La Paz was eigenlijk nog enger dan de afdaling: bussen die elkaar moeten passeren met maar enkele centimeters speling en dan die gapende afgrond waar je dan in kijkt. Terug in La Paz hebben we gegeten in Sol y Luna, een cafeetje wat gerund wordt door een Hollander. Het fijnste van dit cafeetje is dat het zelfs Nederlandse pot serveert. Jurgen en ik hebben ons dan ook heerlijk tegoed gedaan aan de hutspot, gehaktbal, kipsate, broodje gezond, tosti en als toetje een hollands kaasplankje (jajaja, fietsen maakt hongerig). En om de avond helemaal compleet te maken, kwamen we Jeroen weer tegen. Jeroen is al 18 maanden aan het trekken met zijn motor in Zuid Amerika en we kwamen hem al eerder tegen in Cuenca, Ecuador. (voor degene die ook wel eens willen weten hoe het is om met een motor te reizen, kijk eens even op zijn site: www.jeroenopmotorreis.nl)We hebben dan ook ouderwets gezellig de avond zitten drinken.
Tevens hebben we vanuit La Paz een poging gedaan om de Huana Potosi (6088 meter) te beklimmen. De eerste dag van deze 3 dagen durende beklimming hebben we als gedegen voorbereiding op de echte beklimming geleerd om met icepick en crampons te werken. Echt prachtig was dit. Je loopt met gemak een steile ijswand op, ik voelde me een echte spiderwoman. De tweede dag zijn we naar basecamp gelopen (5200 meter) om hier vroeg ons bed in te duiken. Meer viel er toch niet te doen, het was er ijzig koud en de sneeuw kwam met bakken uit de hemel vallen. De hele nacht heeft het doorgesneeuwd en toen we om 12 uur snachts werden gewekt door de wekker, sneeuwde het nog steeds. Een uurtje hebben we gewacht en om 3 uur 's ochtends waren we klaar om aan de beklimming te beginnen. De sneeuwstorm woedde nog in alle hevigheid, de wind joeg met gigantische snelheden om heen en sloeg de ijskoude sneeuw in ons gezicht. Het lopen op onze crampons ging ook een stuk lastiger dan de dag ervoor: toen liepen we op ijs, nu moesten we ons door 40 cm verse sneeuw heenworstelen. Rond half 6 kwamen we aan bij Campo Argentina, wat ligt op 5500 meter. Ik (Anke) kreeg aardig wat last van de hoogte, dwz. hoofdpijn, misselijk en buikpijn. We zijn nog een halfuur doorgeklommen naar 5600 meter en helaas moesten we daar besluiten om terug te gaan. Mijn gesteldheid werd met de minuut slechter en we waren supervermoeid door al die verse sneeuw. Jullie kunnen jullie vast wel voorstellen dat we erg teleurgesteld waren, we wilden zo graag de top bereiken. Maar met de hoogte valt niet te spotten, als je niet meer kunt, dan kun je niet meer...
De weg terug was ondanks alle teleurstelling toch nog prachtig, de zon die opkwam en de omgeving in prachtige kleuren zette en ons tracteerde op toch nog een prachtig uitzicht. Maar we waren ontzettend uitgeput toen we uiteindelijk de lodge bereikten (zie foto), ik kan me niet indenken dat ik ooit zo moe ben geweest. Nee, geef ons dan maar een pas van 4300 meter te fietsen, dat gaat ons een stuk beter af!
Vanuit La Paz hebben ook met Gravity (het zelfde bureautje waar we ook de trip naar Coroico mee hebben gedaan) een jungle rail trail gedaan (we zitten natuurlijk niet voor niets al 20 dagen in La Paz, hihi). Met geveerde moutainbikes hebben we een vervallen weg bedwongen die 60 km door de jungle loopt. Een prachtroute langs verscheidene watervallen en landverschuivingen. Zowel Jurgen als ik zijn hier goed onderuit gegaan, wat natuurlijk veel hilariteit in de groep gaf (we waren de enigen...).
Gisteren hebben we live de voetbalwedstrijd Bolivia-Brazilie meegemaakt. Een leuke ervaring om zelf eens in zo'n vol stadion te zitten. Het is overigens 1-1 geworden, een topper voor Bolivia!
Vandaag is Jurgen nog een technische mountainbike tour aan het doen, ik heb maar besloten om vandaag veilig achter de computer door te brengen.
Morgen vertrekken we dan echt uit La Paz om naar Sucre te fietsen. Hier willen we een korte spaanse cursus doen om de puntjes nog even op de i te zetten. Maar helemaal afscheid nemen van La Paz doen we nog niet, Zita komt namelijk 25 oktober ons bezoeken, dus dan doen we het allemaal nog eens even over!
Nou, ik geloof dat ik jullie weer voldoende heb bijgepraat, geniet van het mooie weer in Nederland en tot de volgende keer!
Veel liefs,
Jurgen en Anke
Vandaag is Jurgen zich flink aan het uitleven op de mountainbike, wat mij mooi even de kans geeft om jullie op de hoogte te brengen van onze belevenissen vanaf Machu Pichu.
Machu Pichu is de meest bekende en meest bezochte Inca site van Peru en dat weten de Peruanen ook. De prijzen voor de trein, de bus en de entree hebben intussen Europese hoogten bereikt. Betaalden we voor de wat mindere bekende site Kuelap 6 Soles (wat gelijk staat aan 1,5 USDollar), voor Machu Pichu betalen we 25 USDollar entree.
Als we 's ochtends vanuit Aguas Calientes (het dorpje vanwaar iedereen vertrekt naar Machu Pichu) willen vertrekken, giet het helaas pijpestelen en we besluiten dan ook om de bus naar Machu Pichu te nemen.
Daar aangekomen zit het weer ons nog steeds niet mee: grote dikke regenwolken maken het onmogelijk om het fameuze uitzicht te bewonderen. Maar na een uur wandelen naar het hoogste punt klaart het dan toch een beetje op. We krijgen 2 minuten de gelegenheid om wat mooie plaatjes te schieten en daarna trekt het weer geleidelijk aan dicht. Dus op naar het eigenlijk 'dorp' Machu Pichu. Ondanks het slechte weer genieten we met volle teugen van alle prachtige gebouwen en tempels. Het stikt er van de meest ingenieuze Inca dingetjes. Zo is er een rots waarvan ze de bovenkant zo hebben geslepen dat je er de toppen van de bergen aan de overkant van de vallei erin ziet. Tevens hebben ze er een offerplaats gecreeerd in de vorm van een levensgrote condor.
Na 7 uur er rond gekeken te hebben, besluiten we om terug te lopen naar Aguas Calientes. Koud en verkleumd komen we daar aan, maar dat is snel verholpen. Aguas Calientes (warme wateren) heeft namelijk heerlijk warme thermale baden, waar we dan ook de rest van de avond in doorbrengen.
De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg naar Cusco om daar onze fietsen op te halen en verder te fietsen richting Puno. Van Cusco is het zo'n 450 km naar Puno. We verwachtten dan ook dat we daar zo'n 7 a 8 dagen over zouden doen, maar niets was minder waar. De weg loopt redelijk vlak op een hoogte van zo'n 4000 meter. Ze noemen dit gebied dan ook Altiplano (hoog en vlak). Wat hebben we genoten: in 4 dagen tijd zijn we de Altiplano overgevlogen, wind in de rug doet wonderen! En natuurlijk vergezeld door prachtige vergezichten.
En dan na 4 dagen fietsen komen we aan bij het hoogste meer (3800 meter) van de wereld opdoemen: Lago Titicaca. We besluiten in Puno een nachtje te blijven om zo de drijvende eilanden die in dit meer drijven te bezoeken. Een erg fascinerend fenomeen. De eilanden zijn gemaakt van het riet wat in Lago Titicaca groeit. De bewoners van deze eilanden, de Uros, leven al honderden jaren op deze manier. Ze zijn ooit voor de gruwelijkheden van de Inca's gevlucht en besloten om dan maar eilanden in Lago Titicaca te creeeren om zo rustig verder te kunnen leven.
Vanaf Puno zijn we langs het meer richting de grens van Bolivia gefietst. Daar aangekomen was het een teleurstelling dat de douanier ons maar 30 dagen wilde geven. Zelfs het feit dat wij met fietsen zijn land wilden doorkruisen en dat dit dus niet in 30 dagen zou gaan lukken, bracht hem niet op andere gedachten. Waarschijnlijk had 20 dollar hem er wel toe kunnen brengen om 90 dagen in ons paspoort te stempelen, maar we besloten om ons geluk maar in La Paz te beproeven. We hadden namelijk al van andere reizigers vernomen dat de douaniers graag een corrupt zakcentje willen bijverdienen, maar Jurgen en ik vonden dat ze dat maar bij andere reizigers moesten proberen.
Vanaf de grens was het nog 8 km fietsen naar Copacobana en we zijn daar meteen 2 nachtjes gebleven. Wat een relaxed stadje en zo heerlijk voordelig! Vanuit hier hebben we een tour gemaakt naar Isla de la Sol, een leuk eilandje (ook) in Lago Titicaca waar we een gehele dag een mooie wandeling gemaakt hebben.
De weg van Copacobana naar La Paz was wederom een zeer mooie. Na elke bocht in de weg werden we weer getracteerd op een prachtig uitzicht op het meer.
De 2e dag fietsen kwamen we steeds dichter in de buurt van La Paz en werd het met het verkeer dan ook een stuk drukker. Dat was wel even weer wennen, al die uitlaatgassen in onze neus. Het binnenrijden van La Paz was echt bijzonder, La Paz ligt in een diep dal, omgeven door verscheidene besneeuwde toppen en omdat je van bovenaf aan komt rijden, geeft dit een bijzonder mooi uitzicht over de stad. Het grappige was dat de enige weg die naar de stad toeliep helaas verboden was voor fietsers. Maar omdat de meeste mobilisten zich hier bijzonder weinig aantrekken van de verkeersregels en -borden, besloten wij dit ook maar eens te doen. Zonder problemen zijn we zo La Paz binnen gesjeesd.
En nu, zo'n 20 dagen later, zitten we nog steeds in La Paz. Wat een geweldige stad! Zeer veel te doen en te zien. We hebben bijvoorbeeld een afdaling met de mountainbike gemaakt langs de 'gevaarlijkste weg van de wereld.' Deze weg kronkelt van 4800 meter naar het dorpje Coroico wat op 900 meter ligt. De weg meet op veel plekken maar 3 meter in de breedte en de afgronden zijn bijzonder diep. Per jaar schijnen er gemiddeld 26 voertuigen de diepte in te gaan, waaronder soms overvolle bussen.
Het was echter een prachtafdaling: veel snelheid, modder en het laatste gedeelte erg stoffig (zie foto). Maar veilig aangekomen in Coroico wachtte ons een lekker koud biertje en een niet overbodige douche. De weg terug naar La Paz was eigenlijk nog enger dan de afdaling: bussen die elkaar moeten passeren met maar enkele centimeters speling en dan die gapende afgrond waar je dan in kijkt. Terug in La Paz hebben we gegeten in Sol y Luna, een cafeetje wat gerund wordt door een Hollander. Het fijnste van dit cafeetje is dat het zelfs Nederlandse pot serveert. Jurgen en ik hebben ons dan ook heerlijk tegoed gedaan aan de hutspot, gehaktbal, kipsate, broodje gezond, tosti en als toetje een hollands kaasplankje (jajaja, fietsen maakt hongerig). En om de avond helemaal compleet te maken, kwamen we Jeroen weer tegen. Jeroen is al 18 maanden aan het trekken met zijn motor in Zuid Amerika en we kwamen hem al eerder tegen in Cuenca, Ecuador. (voor degene die ook wel eens willen weten hoe het is om met een motor te reizen, kijk eens even op zijn site: www.jeroenopmotorreis.nl)We hebben dan ook ouderwets gezellig de avond zitten drinken.
Tevens hebben we vanuit La Paz een poging gedaan om de Huana Potosi (6088 meter) te beklimmen. De eerste dag van deze 3 dagen durende beklimming hebben we als gedegen voorbereiding op de echte beklimming geleerd om met icepick en crampons te werken. Echt prachtig was dit. Je loopt met gemak een steile ijswand op, ik voelde me een echte spiderwoman. De tweede dag zijn we naar basecamp gelopen (5200 meter) om hier vroeg ons bed in te duiken. Meer viel er toch niet te doen, het was er ijzig koud en de sneeuw kwam met bakken uit de hemel vallen. De hele nacht heeft het doorgesneeuwd en toen we om 12 uur snachts werden gewekt door de wekker, sneeuwde het nog steeds. Een uurtje hebben we gewacht en om 3 uur 's ochtends waren we klaar om aan de beklimming te beginnen. De sneeuwstorm woedde nog in alle hevigheid, de wind joeg met gigantische snelheden om heen en sloeg de ijskoude sneeuw in ons gezicht. Het lopen op onze crampons ging ook een stuk lastiger dan de dag ervoor: toen liepen we op ijs, nu moesten we ons door 40 cm verse sneeuw heenworstelen. Rond half 6 kwamen we aan bij Campo Argentina, wat ligt op 5500 meter. Ik (Anke) kreeg aardig wat last van de hoogte, dwz. hoofdpijn, misselijk en buikpijn. We zijn nog een halfuur doorgeklommen naar 5600 meter en helaas moesten we daar besluiten om terug te gaan. Mijn gesteldheid werd met de minuut slechter en we waren supervermoeid door al die verse sneeuw. Jullie kunnen jullie vast wel voorstellen dat we erg teleurgesteld waren, we wilden zo graag de top bereiken. Maar met de hoogte valt niet te spotten, als je niet meer kunt, dan kun je niet meer...
De weg terug was ondanks alle teleurstelling toch nog prachtig, de zon die opkwam en de omgeving in prachtige kleuren zette en ons tracteerde op toch nog een prachtig uitzicht. Maar we waren ontzettend uitgeput toen we uiteindelijk de lodge bereikten (zie foto), ik kan me niet indenken dat ik ooit zo moe ben geweest. Nee, geef ons dan maar een pas van 4300 meter te fietsen, dat gaat ons een stuk beter af!
Vanuit La Paz hebben ook met Gravity (het zelfde bureautje waar we ook de trip naar Coroico mee hebben gedaan) een jungle rail trail gedaan (we zitten natuurlijk niet voor niets al 20 dagen in La Paz, hihi). Met geveerde moutainbikes hebben we een vervallen weg bedwongen die 60 km door de jungle loopt. Een prachtroute langs verscheidene watervallen en landverschuivingen. Zowel Jurgen als ik zijn hier goed onderuit gegaan, wat natuurlijk veel hilariteit in de groep gaf (we waren de enigen...).
Gisteren hebben we live de voetbalwedstrijd Bolivia-Brazilie meegemaakt. Een leuke ervaring om zelf eens in zo'n vol stadion te zitten. Het is overigens 1-1 geworden, een topper voor Bolivia!
Vandaag is Jurgen nog een technische mountainbike tour aan het doen, ik heb maar besloten om vandaag veilig achter de computer door te brengen.
Morgen vertrekken we dan echt uit La Paz om naar Sucre te fietsen. Hier willen we een korte spaanse cursus doen om de puntjes nog even op de i te zetten. Maar helemaal afscheid nemen van La Paz doen we nog niet, Zita komt namelijk 25 oktober ons bezoeken, dus dan doen we het allemaal nog eens even over!
Nou, ik geloof dat ik jullie weer voldoende heb bijgepraat, geniet van het mooie weer in Nederland en tot de volgende keer!
Veel liefs,
Jurgen en Anke
-
10 Oktober 2005 - 18:19
Frans En Miep Jordans:
Hallo Anke en Jurgen.
Hier een groet uit Duiven. Al jullie verhalen hebben we de laatste weken uitvoerig gelezen. Dachten wij veel meegemaakt te hebben in Australie. Wat jullie doen en meemaken slaat alles. Gisteren zagen we jullie laatste foto's,precies op het moment dat Lia en Ger bij ons waren. Natuurlijk meteen met z'n 4-en kijken. Fantastische plaatjes. vooral in de sneeuw. Het weekend met Lia en Ger was overigens weer als vanouds gezellig.
Anke en Jurgen nog heel veel plezier en geniet ervan. Groeten Miep en frans. -
11 Oktober 2005 - 11:19
Ger En Lia:
Lieve Genieters!!!!!!
Anke, je hebt goed je best gedaan, wat een schitterend verhaal.De plaatsen had ik al in de atlas opgezocht. En is Jurgen zonder te veel valpartijen weer terug gekomen.Daar zullen wij ongetwijfeld wel foto`s van zien.Ook hebben wij gehoord, dat Peet en jij heerlijk hebben bij gepraat en dat voor niets.
Het is toch onbegrijpelijk, dat dat kan.
Het weer is inderdaad schitteren, dus vanmiddag genieten van het mooie weer.
Nu veel succes met de spaanse cursus en tot mails.
Liefs Ger en Lia -
11 Oktober 2005 - 18:37
Dorian:
Hoi Anke en Jurgen! Ik vind het bijzonder leuk om een beetje mee te genieten met jullie, dare devils! Ik ben nieuwsgierig naar een paar dingen: wat eten jullie de hele dag (rijst met bonen?), hoe is het met jullie Spaans (zal wel vloeiend zijn, zo onderhand?) en hebben jullie veel contact met de plaatselijke bewoners of reisgenoten? Hoezo nieuwsgierig he. Ik hoor het wel. Wees voorzichtig! Groetjes Dorian -
12 Oktober 2005 - 12:51
Hans En Hanny:
Lieve Anke en Jurgen,
Wat een belevenissen. Van de week al de foto's bekeken. Het is hier inderdaad schitterend weer. Binnenkort krijgen jullie nog een uitgebreide mail van ons.
Liefs,
Hans en Hanny -
12 Oktober 2005 - 18:19
Matthea:
Hoi Jurgen & Anke,
Eens een berichtje vanuit thuisstad Haarlem. Het is superleuk om jullie verhalen te lezen; een groot deel van deze reis heb ik 5 jaar geleden ook gemaakt (weliswaar wat' luxer', met het lokale openbaar vervoer..)en dan is het erg leuk om al die bijzondere plaatsen weer voorbij te zien komen. Geniet lekker verder!
Groetjes, Matthea -
13 Oktober 2005 - 13:45
Evert & Anne Weike:
Hoi hoi,
Wat een prachtige verhalen, wat een avontuur. Wij zien enigzins groen inmiddels. Ons fietstocht(je) op Vancouver Island blijft fantastisch, maar is niet te vergelijken met jullie huidige lifestyle. Op de Frans Hals alles goed. Nummer 15 (schuin tegenover met rode deur) daar hebben ze een zoontje gekregen; Finn en de hele straat is uitgenodigd voor een bbb (buurtbevalligsborrel) dus gaan we volgende week zondag, maar eens echt kennismaken met de rest van de buren. Geniet ervan, en tot horens.
Groeten,
Anne Weike en Evert -
14 Oktober 2005 - 21:40
Joey - Bucharest:
Dude !!!
Great pictures!!! Too bad, the notes aren't english. Hope to hear from you guys soon. Joey -
19 Oktober 2005 - 22:06
Jolanda:
Hallo luitjes!!
Wat kijken jullie nog vrolijk op de foto's!! Fijn te zien dat jullie zoveel plezier hebben en zulke avonturen meemaken, wat een belevenis. Zo'n reis met z'n tweeen te doen is wel heel bijzonder lijkt me.
Ik zie dat jullie goed op elkaar passen, dus: nog heel veel plezier en prachtige dingen om te zien en mee te maken!! Liefs Eric, Jolanda, Robin en Ivan
ps: wij zijn inmiddels verhuisd naar de Verlengde Schrans in Leeuwarden en verder gaat alles zn gangetje, dus goed! -
21 Oktober 2005 - 12:24
Zita:
Mates.. nog maar vier nachtjes slapen...
xx -
23 Oktober 2005 - 18:33
Oma Ten Brummeler:
Dag Lieverds,
Oma logeert in Emmen bij Ger en Lia.
En ik heb met verbazing jullie foto`s bekeken, wat jullie allemaal gepresteerd hebben.
Alle zorgen en alle krachten die jullie hebben moeten doorstaan.
Tsjonge,tsjonge hebben jullie nog benen over en een goed koppetje om te denken. Ik neem echt mijn petje af voor jullie moed die jullie tonen Helaas komt Oma niet op bezoek, maar ik vindt dat jullie er nog goed uitzien na al die ontberingen. Via Piet krijg ik steeds de emieltjes te lezen, dus ik blijf wel goed op de hoogte. Zo heb ik gisteravond met jullie meegereisd door al die mooie landen. Houdt moed en een goede gezondheid.
Een dikke kus van Oma.
Hopelijk tot ziens.
O ja, gisteravond wilde ik nog met jullie chatten, maar jullie waren er niet!!!!!!!!
Oma Brum -
23 Oktober 2005 - 20:59
Martin En Thea:
Hallo lieve en ondernemende zuid-amerikareizigers. Indrukwekkend allemaal. Prachtige en leuke foto,s.
wij zijn druk aan het genieten van de kleine meisjes Janna en Mette. Wat een grappige vingerpoppetjes stuurden jullie: erg lief. -
25 Oktober 2005 - 17:34
Annelien:
Ha Jurgen en Anke,
Ik sluit me bij de vorige sprekers (schrijvers) aan: het is inderdaad geweldig om jullie verhalen te lezen. Alsof je er zelf een beetje bij bent! Onderhand zijn jullie niet alleen ervaren wereldreizigers, maar ook geoefende bergbeklimmers/fietsers/ watersporters etc. Wat jullie al niet getrotseerd hebben...
Hier in NL gaat alles zijn gangetje. Het is nu echt afgelopen met het eindeloze nazomerweer; de regen komt met bakken uit de hemel en het wordt steeds vroeger donker, zo rond 18.30. Nou ja, dit seizoen heeft ook wel weer zijn charme.
Ik hou jullie site in de gaten,
liefs Annelien -
30 Oktober 2005 - 18:42
Fam Bouwer:
Hallo Anke en Jurgen.
We zijn weer helemaal met jullie belevenissen en foto,s bij.
Onze computer die het liet het wat afweten maar dat is nu weer voor elkaar, zodat we met veel plezier jullie brieven hebben gelezen.
Het zijn heel avontuurlijke verhalen maar soms ook wel eng, maar jullie genieten ontzettend wat geweldig is.
Ook van je ouders horen we de mooi verhalen.
Zeg Jurgen en Anke we wensen jullie weer alle goeds en veel riesplezier toe .
Hartelijke groeten van je familie uit Nes (Akkrum) -
02 November 2005 - 14:59
Z Ita:
hello!
Hier alles goed jongens!
We hebben een super leuke tijd en het lijkt alsof ik al weken met Anke en jurgen reis!
iig> de spullen zijn met groot plezier in ontvangst genomen en het jubileum wordt zeker gevierd dus.. komt goed peet en ouders !
maaike> de pepernoten zijn met grote getalen opgeslokt, oftewel heeeel lekker! thankx namens iedereen
x -
07 November 2005 - 15:22
Zita:
lieverds, ff snel
gaat goed hier, vlucht was een draak: tot drie keer toe mijn koffer ter controle open! en in amsterdam koffers helemaal niet aangekomen dus nabezorgd.. zucht.. maar nu weer alles ok en klaar om te wassen!! Het was FANTASTISCH en ik mis jullie nu al
Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
